Zoti deshi kështu,që unë të vuaj,
ëndërrën e pathurur për një çast ta shuaj,
botën time se kuptova,dhe kurrë s'do ta kuptoj,
unë më nuk kam jetë,tek engjujt tjerë do të shkoj.

Jam pajtuar me jetën,dhe nuk i hidherohem,
unë do vdes shpejt,Zotit do ti bashkohem,
po ma merr këtë jetë,kjo e mjera leokimi,
që s'më la të kënaqem asnjë ditë në fëmijëri.

Vuajta shumë më besoni,dhe jeta më është mërzit,
nëpër dhoma të spitaleve,unë aty jam rritë,
me mijëra doza,qindra terapi,e shumë operacione,
unë po vdes,e të jetoj janë vetëm iluzione.

Shikojeni kokën time,më është prerë copë-copë,
unë jam rrugës së vdekjes,e të jetoj është e kot,
o Zot i madh lutem që fatin tim askush mos ta ketë,
të vuash nga ky kancer i mjerë,nuk është aspak e lehtë.

Unë po vdes,por ju të dashurit e mij mos më vajtoni,
duke qarë për mua ju vetëm shpirtin ma rëndoni,
po shkoj në varr,jam i Zotit dhe atij prap do ti kthehem,
nuk i frikësohem vdekjes,kam Zotin e i vetëm nuk ndjehem.

Agim Gashi.